Reactie op de "Reality check" van Bénédicte Van Paeschen
https://bvanpaeschen5.wixsite.com/cultuurconfituur-1/post/reality-check
Hoi Bénédicte,
Ik kan het me al helemaal voorstellen! Ik heb ook een aantal keer hardop moeten lachen, maar dat heeft dan alles met jouw grappige relaas te maken en niets met de aard van de beschreven culturele escapades. Het is allemaal heel herkenbaar en heeft natuurlijk ook te maken met de leeftijd van je (jonge) kinderen. Geen paniek, dat gaat allemaal voorbij! Wees blij dat je zelf nog jong genoeg bent om samen met je bloedjes onder een dekentje voor te buis te genieten van een kom pasta.
Je herinnert er me trouwens aan dat cultuur uiteraard niet alleen in eigen land valt te rapen. Ik heb net als jullie ook ongelooflijk genoten van de wereldcollectie in The British Museum. En in tegenstelling tot je kinderen vond ik Tate Modern dan weer wel supergaaf. Ik weet niet of jullie in Londen in West End ook een musical hebben meegepikt? Zo'n twee jaar geleden hebben mijn vriend en ik in The Lyric "Get Up Stand Up", de Bob Marley Musical gezien. Ik vond dat magistraal en zeer indrukwekkend, zeker als je weet dat die acteurs dag in dag uit, tot wel zo'n drie keer per dag hetzelfde stuk opvoeren. No business like showbusiness!
Mocht de Culturele Vriend de smaak van het babysitten te pakken hebben, moet je zeker eens naar het KMSKA gaan want dat is echt wel de moeite. Ik ben er al vaak binnengewandeld (met een museumpas heb je die neiging) en er valt altijd wel wat nieuws te ontdekken. Check zeker de intrigerende werken van Rik Wouters, die op 33-jarige leeftijd een tragische dood stierf.
En als de Culturele Vriend het toelaat, ben ik er zeker van dat we elkaar binnenkort ergens in de foyer van de opera tegen het lijf lopen met een coupe champagne in de hand. Ik kijk er al naar uit!
Reactie op musical 'Jeanne d'Arc' - Blog Lore Verrezen
https://loreverrezen.wixsite.com/cultuurportfolio-1/post/musicalspektakel-jeanne-d-arc
Dag Lore,
Omdat ikzelf te weinig naar musicals ga, was ik zeer benieuwd naar je recensie en beleving van dit spektakel over Jeanne d'Arc.
Wat een enthousiaste beschrijving! Ik heb al spijt dat ik er niet bij was. Dus je hebt me hoe dan ook weten te overtuigen om wat meer buiten mijn comfortzone te treden en naast theater, muziekoptredens en musea voortaan ook musicals op mijn cultuurlijstje te zetten.
Enige musical die ik recent heb gezien was "Get Up Stand Up" over het leven van Bob Marley. Dat was in de 'Lyric Theatre' in West End, Londen. Maar dat is ook alweer twee jaar geleden. Ik vond dat fenomenaal en was net als jij compleet omver geblazen, mede omwille van de fantastische funky reggae party natuurlijk.
Mijn fout is wellicht dat ik er voetstoots van uitga dat het musicalaanbod in Vlaanderen weinig voorstelt, maar ik heb het duidelijk mis. Dus je mag me zeker opvoeden op dat vlak! :-) Niettemin heb ik - net zoals jij- in mijn kindertijd bij een zangkoor gezongen en in operettes gespeeld. Ik vond dat heerlijk en wat is een musical anders dan een moderne operette? Dan denk ik bij mezelf: 'Kom op, Ann, naar de musical begot!"
Wat me ook aanspreekt in jouw blogpost, is dat de musical over Jeanne d'Arc zich in openlucht afspeelt. Dat geeft een extra dimensie en dompelt je onder in een soort magisch-realistisch momentum, toch?
Lang geleden - we zeggen en schrijven 2009 - zag ik met mijn jongens in het Zoniënwoud de fantastische theaterproductie "Ronja de roversdochter" naar het boek van Astrid Lindgren. De natuurlijke pracht van de locatie, rovers die te paard af en aan komen gestoven, de geweldige cast, feit dat je bent afgesloten van de bewoonde wereld, de adembenemende slotscène waarin een lijk op een vlot te water wordt gelaten, ... je zit er echt middenin en het verhaal is op dat moment jouw enige werkelijkheid. Beter kan theater niet worden.
Kortom, als je binnenkort lucht krijgt van een musicalspektakel in de Kempense openlucht, denk dan aan mij!
Reactie op jeugdboek 'Jongen zonder naam' van Bettie Elias - Blog Brent Ghys
https://cultuurportolio-brent.weebly.com/boeken
Hoi Brent,
Na het lezen van je aangrijpende samenvatting en je welgemeende oproep, wil ik dit boek zeker van je lenen!
Mijn grootouders - waarvan de grootvaders langs beide kanten reeds overleden waren voor mijn geboorte - hebben nooit uitgebreide verhalen over de oorlog verteld. Wel kreeg ik in gefragmenteerde anekdotes flitsen mee van de naoorlogse smokkeljaren. Mijn grootmoeder langs vaderskant was destijds immers de 'smokkelqueen' van de Noorderkempen. Verhalen over haar 'smokkelbende' die op gevaar van leven en dood de grens met Nederland overstak om boter te smokkelen, ken ik wel. In deze tijden moeilijk te vatten, maar er zijn effectief doden gevallen tijdens deze lucratieve handel en mijn grootmoeder is ook een aantal keer opgepakt (waarbij ze na het betalen van losgeld telkens weer vrij kwam). Toen haar oudste dochter huwde met de zoon van de 'smokkelkeizer' uit Poppel, was dit groot nieuws. Mijn grootmoeder vertelde dat de inlichtingendienst op dat trouwfeest foto's kwam nemen van de nummerplaten van de geparkeerde auto's. Dat klonk voor mij altijd als een scène uit een maffiafilm.
De oorlogsjaren waarover jij schrijft, waren echter van een totaal ander kaliber.
Wat je grootvader heeft meegemaakt, is niet met woorden te beschrijven. Voor diegenen die deze gruwel aan den lijve hebben ondervonden, is het alleszins niet evident om hierover te spreken. Dat je grootvader toch over zijn getraumatiseerd verleden vertelt, is heel sterk.
Mijn moeder was nog heel jong toen ze werd ingeschakeld bij het verzet. Dus haar verhalen zijn eerder mistig. Ze herinnert zich enkel nog haar opgelegde rol van braaf kind dat gaat picknicken met haar moeder, zich niet volledig bewust van het feit dat ze werd gebruikt voor de goede zaak. Ze werd dan achterop de fiets gezet bij haar tante - zus van haar moeder - die per tweewieler briefjes met gecodeerde boodschappen vanuit Weelde en via de Arendonkse bossen naar verzetsstrijders in Nederland overbracht. Als ze door de Duitsers werden tegengehouden, hingen ze het picknickverhaal op. In vergelijking met wat jouw familie meemaakte, stelt dit weinig voor.
Het blijft hoe dan ook een brandend actueel thema en ik volg je helemaal als je zegt dat dit boek een aanrader is voor onze jeugd. Discussies over fascisme, genocide, ongebreideld machtsmisbruik, het wankelen van de democratie,... mogen nimmer van de agenda verdwijnen.
Zeker in het licht van wat er zich momenteel op het mondiale strijdtoneel afspeelt, is het oorlogsthema met al haar uitwassen meer dan relevant.
We hebben het nog over de uitleenvoorwaarden! ;-)
Reactie op "Le voyage" van Bénédicte Van Paeschen
https://bvanpaeschen5.wixsite.com/cultuurconfituur-1/post/le-voyage
Hoi Bénédicte,
Wauw, prachtige werken! Of het nu op foto, in een film of op canvas is, water roept altijd emoties op die kunnen gaan van vrolijke broeierigheid over eenzame hartenpijn tot onafwendbaar onheil.
Mij bekruipt alleszins een onbestemd oergevoel als ik water zie, en verwerkt in kunst creëert het vaak een spanningsveld dat meteen onder de huid kruipt. In deze werken is het - zoals je zelf ook schrijft - de zomerse luchtigheid versus de pijn van de eenzaamheid. Je zou je Facebookvriendin, die de bus waarschijnlijk al lang heeft ingeruild voor een hippe elektrische stadswagen, via sociale media kunnen aansporen om een werk te schenken aan 'De Warmste Week' en jezelf hierbij als goed doel presenteren? :-)
Hoewel het de vrolijke 'summervibe' en kleurenpalet van Ann Janssens mist, heb ik nog niet zo lang geleden ook een soort van zwembadschilderij gekocht. Het werk is van Bob Roes, Turnhoutenaar en leeftijdgenoot. Het is getiteld 'The moment is yours' en straalt eenzelfde eenzaamheid uit, versterkt door de herfstige wildernis rondom. Je kan je zelfs afvragen of het zwemmend figuurtje nog leeft. Maar bovenal was het werk betaalbaar, niet omdat ik ooit met hem op de bus zat, maar we elkaar wel eens op café tegen het lijf lopen. Als dat een tip mag wezen?
O ja, de heerlijk nostalgische geur van zonnecrème doet effectief wonderen om winterse gedachten te counteren, maar met een kwakje douchecrème 'Love Sunshine' van Nivea kom je ook al in de buurt!
WES 1
WES 3
Reactie blogpost van Bénédicte Van Paesschen
https://bvanpaeschen5.wixsite.com/cultuurconfituurx/post/een-onverwacht-madeleintje-van-proust
Dag Bénédicte,
Net zoals jij vond ik het niet makkelijk om een blogartikel te selecteren met de bedoeling hier een reactie op te schrijven.
Je moet weten dat ik ál je artikels geweldig vind en zalig om lezen. Ik heb dit verslagje eruit gepikt omdat ik in lang vervlogen tijden in een (kinder- en jeugd)koor heb gezongen en ook korte tijd piano heb gespeeld, dus Bach is me niet helemaal vreemd. Bovendien hing er boven de buffetpiano in mijn ouderlijk huis een karakterkop in olieverf van deze componist (geen gekruisigde Christus gelukkig). Enkele meters verder hing ook een starend hoofd van Beethoven.
Mijn moeder heeft - nadat haar twee dochters en zoon de 'papschool' met vrucht hadden doorlopen - jarenlang getekend en geschilderd, met een voorkeur voor componisten, Kempense landschappen en stillevens vol vazen, bloemen, fruit en schedels. Dat geeft meteen een idee van wijlen het interieur bij ons thuis.
Terwijl ik dit schrijf, staat jouw geluidsfragment op ( St John Passion BWV 245). Perfect geluidsdecor voor een regenachtige zondagmiddag. Als je tijd hebt, moet je ook eens luisteren naar Bachs "Air on the G String" (Orchestral Suite No. 3 D-dur). Prachtig vind ik dat; het geeft me telkens weer kippenvel. Geweldig toch hoe muziek, ongeacht het genre, onvermoede emoties kan aanboren en je compleet van je stuk brengen.
Superfijn dat je samen met je moeder, dankzij een onverwachte meevaller, hebt kunnen genieten van de Johannespassie in de Koningin Elisabethzaal. Aan de blikken op de foto te oordelen waren de twee laatkomers duidelijk verrast door het superbe plekje op het eerste balkon!😀 Zal ik mee duimen dat je man en De Culturele Vriend nog veel van hun geplande culturele uitjes mogen mislopen?
Reactie op blogpost van Lien Marivoet
Hoi Lien,
Ik vind het ook een zeer spijtige evolutie dat artistieke vakken in ons huidige onderwijs zo stiefmoederlijk worden behandeld.
Wel merk ik op mijn stageschool dat er best veel aandacht naar kunst gaat. Zowel binnen de vakken Nederlands als Mavo kwamen al ettelijke keren de verschillende kunststromingen aan bod, kregen leerlingen creatieve opdrachten (bijv. een AI kunstwerk maken of een favoriet kunstwerk presenteren) en worden er linken gelegd tussen bijv. impressionistische poëzie en werken van Monet of Renoir.
Zoals je zelf al aangeeft, is creatief bezig zijn een welkome en broodnodige aanvulling op het dagelijkse leer- en studieprogramma binnen een school. Het is echt 'yoga' voor je brein en het laat je hersenen de vreemdste hoeken en kantjes ontdekken. Pure gymnastiek! Ik bedoel maar, als je van jongs af aan vertrouwd raakt met allerlei artistieke uitingen, leer je flexibel en creatief denken, en ook hoe je op een verrassende manier buiten de lijntjes kunt kleuren. Daar pluk je sowieso de vruchten van, ook binnen andere (studie)domeinen.
Het was vroeger zeker niet allemaal beter - Bénédicte schreef nog een leuke blogpost over het onderwijs vroeger en nu - maar in mijn middelbare schooltijd kregen wij in de humaniora nog een uur muzikale opvoeding (met zang en notenleer), een uur handwerk (we leerden naaien, stikken, haken, breien, borduren,...vreselijk broddelen was dat) en twee uur artistieke opvoeding (tekenen, schilderen, collages maken,...heerlijk!). Leerlingen die minder goed in wiskunde waren, konden zich bijv. helemaal laten gaan tijdens het breien met 4 priemen en hiermee bewonderende blikken oogsten. Anderen die Frans liever als 25e in plaats van 2e taal hadden, gooiden hoge ogen met prachtige tekeningen. Een brede waaier aan vakken en disciplines verhoogt alleszins de kans dat elke leerling wel eens een keertje kan schitteren.
Dat artistieke vakken vroeger echt wel op een bijna even hoog schavotje stonden als pakweg fysica en aardrijkskunde, bleek ook uit het feit dat we de eerste dag van het schooljaar een uitgebreide lijst met aan te kopen materialen meekregen. Dat mocht geen 'brol' uit de Aldi zijn maar wel penselen gemaakt van hermelijnharen, kleurpotloden en wasco's van merk X, waterverf of pasteldoosje van merk Y, plakkaatwerk van merk Z en tekenpapier van Steinbach. Idem voor het handwerkgerief, waarvoor naailappen, borduurringen, haaknaalden, breipriemen, bollen wol, enzovoort moesten worden aangeschaft. Achteraf bekeken zorgde dit in menig huisgezin wellicht voor de nodige stress en financiële vraagtekens. Maar de redenering toen was: "Deugdelijk materiaal is een eerste voorwaarde om het talent van uw kind naar boven te halen!"
Die elitaire insteek zou nu (gelukkig) niet meer kunnen. Maar dat we onze kinderen en jeugd tijdens de schooluren opnieuw aan het knutselen en kliederen moeten krijgen, staat buiten kijf. Wat mij betreft mag een namiddag artistieke opvoeding' met vakken als muziek, dans, handwerken, toneel, tekenen & schilderen een centrale plaats krijgen in elk curriculum. Wedden dat we zo de weg plaveien voor een (nog) blijere & vrijere jeugd? 😜
Reactie op blogpost van Emma Daems
Hoi Emma,
Ik ben het helemaal met je eens! De roep om het technisch- en beroepsonderwijs op te waarderen, weerklinkt trouwens al langer maar verder dan wat getoeter geraken de heren en dames politici blijkbaar niet. Zij dragen mee de verantwoordelijkheid om het beeld van onze samenleving over dit type onderwijs bij te stellen. Een mentaliteitswijziging kan er m.i. pas komen als er vanuit de inrichters van ons onderwijs ook duidelijke signalen (én middelen) komen die de keuze voor technisch of beroepsonderwijs positief op de kaart zetten.
Er was een tijd dat het bedrijfsleven vooral nood had aan mondige, communicatieve en digitaal vaardige schoolverlaters; inmiddels zijn het de praktische en technische beroepen die om invulling schreeuwen. Een eerste belangrijke stap is dat de beroeps- en technische richtingen een 'sexyer' imago krijgen. Ik las onlangs - weet niet meer waar - dat de richting "Lassen" in een BSO -school zo succesvol blijkt dat men inschrijvingen moet weigeren. Misschien is dat een voorzichtige eerste stap in de richting van een kentering in gans ons onderwijslandschap?
We moeten ook af van ons 'watervalsysteem' dat het idee creëert (en in stand houdt) dat het algemeen secundair onderwijs de best mogelijke onderwijskansen biedt voor liefst zoveel mogelijk leerlingen. Dat is flauwekul en getuigt zelfs van een ongeziene pretentie, door de onverholen hiërarchie die achter dat systeem zit. Het zorgt bovendien voor heel wat negatieve onderwijservaringen en in het slechtste geval een laag zelfbeeld en faalangst. Het zou niet meer dan normaal moeten zijn dat leerlingen met enige trots én bewust kunnen kiezen voor een meer praktische opleiding. In de realiteit echter belanden heel wat leerlingen na de basisschool via de B-stroom in praktijkgericht beroepsonderwijs zonder er zelf voor te kiezen. Terwijl er ook in de A-stroom technisch getalenteerde jongeren zitten, maar minder neigen naar een praktijkgerichte opleiding omdat ze hun getuigschrift basisonderwijs behaald hebben.
Er dus nog veel werk aan de winkel. Door reeds vooraf te bepalen wie welke studiekansen krijgt (via het systeem van de A- en B-stroom), doet huidig onderwijssysteem afbreuk aan bestaand talent en keuzerecht. Het zou pas democratisch zijn om leerlingen zelf op basis van talent en interesse - ongeacht of ze na hun 18e een universitaire carrière ambiëren of niet- doelbewust voor een technische of praktische opleiding te laten kiezen. Als die klip is genomen, volgt hopelijk die mentaliteitswijziging vanzelf.